Θάλασσα αγαπημένη….
Ήμουν παιδί … Με χαρά και λαχτάρα γέμιζε η ψυχή μου, έτσι καθώς κλώτσαγα τη θάλασσα και την ψιλοκοσκινισμένη άμμο, ενώ συγχρόνως αντίκριζα στον καθαρό ορίζοντα έναν γραφικό, καθυστερημένο «μουτζούρη» (*) του μεσοπολέμου, που η κάπνα του ακολουθούσε τον ούριο άνεμο σταθερά, εγωιστικά και υπερήφανα. Αυτά τα καράβια θύμιζαν πλεούμενα – γίγαντες που διέσχιζαν όλα…
