Περί τα τέλη της Δεκαετίας του ΄80 η ελληνική τηλεόραση πρόβαλε την ταινία: Ο άνθρωπος του τραίνου. Τόπος της ταινίας: η Επίδαυρος, το Ναύπλιο και το Μπούρτζι. Πρωταγωνιστές η Άννα Συνοδινού, ο Γιώργος Παπάς (ο γιος της Μυρτιώτισσας), η Ζωρζ Σαρρή, ο Μιχάλης Νικολινάκος και άλλοι. Εποχή του έργου: η μετά τον πόλεμο Ελλάδα. Ο…
Σαγηνευτικός στην οθόνη στο ρόλο του ᾽ζεν πρεμιέ᾽. Ταυτόχρονα ένας εξαιρετικά ταλαντούχος ζωγράφος.Ο Μιχάλης Νικολινάκος ερωτεύτηκε τον κινηματογράφο αλλά όταν έφτασε η ώρα της μεγάλης απόφασης διάλεξε να παντρευτεί την ζωγραφική. Ψηλός ευθυτενής κομψός αρρενωπός Ο Μιχάλης Νικολινάκος υπήρξε δέσμιος της εντυπωσιακής εμφάνισής του ή ακριβέστερα δέσμιος μιας πολυσχιδούς θεώρησης της ζωής η οποία τον διέκρινε από τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Η…
Στο ωραίο νησί των Φαιάκων … Στην πολυτραγουδισμένη Κέρκυρα στο Corfu αν θέλετε … Το χαριτωμένο περιστατικό περί ου ο λόγος συνέβηκε εκεί στην «Κοντραφόσα» στο μακρύ κανάλι, ανάμεσα στο βενετσιάνικο «Φρούριο» και στο νησί της Κέρκυρας. Εκεί λοιπόν στο μουράγιο ήταν γιομάτο τραβηγμένες βάρκες, ενώ πάμπολλες ήταν οι δεμένες μ’ ένα σκοινί η κάθε…
Είχα κλείσει τα οχτώ μου χρόνια και κόντευα να τελειώσω το «Δημοτικό». Τη συνέχεια τη γνώριζα: Προετοιμασίες για το ταξίδι μας στην … ηρωική Μάνη, όπως γινότανε αυτό κάθε χρόνο. Ένεκα λοιπόν οι λαχταριστές διακοπές ! Όλη η οικογένεια ήταν σε πλήρη αναστάτωση και οργασμό … Ο «Ταύγετος», το «ποστάλι» της Ακτοπλοίας, όργωσε την περιοχή…
Ανήκω σαυτούς που το παρελθόν, και τα βιώματά τους τους τρώνε τα σκώτια. Και όσο πιο βαθειά είναι τούτα, τόσο πιο κοντά μου στο σήμερα φτάνουν. Τραβούν την προτίμησή μου τα πιο μακρινά παρά τα κοντινά. Έτσι λοιπόν έγινε και με ένα από τα πολλά μου βάσανα – θύμησες. Η ζωή μου είναι πολύ ποτισμένη…
Πέρασαν πάνω από 60 χρόνια. Ταναλιζόμασταν κι οι δύο, ο καθένας με τον τρόπο του και τη ζωή του, βάσανα είχαμε, και ποιος δεν είχε και δεν έχει ακόμα … Αυτή, ένας λόγος παραπάνω .. Μικρή ήταν ομορφούλα, είχε γκριζογάλανα μάτια, όντας ακόμα και μελαχροινή … Δεν έπαιρνε και πολύ τα γράμματα – ήταν τεμπέλα…
Μαύρες μέρες της Κατοχής 1941. Πείνα, δυστυχία, τρόμος, φρίκη, απόγνωση. Μόνο όσοι τα έζησαν μπορούν αληθινά να τα αισθανθούν ολ’ αυτά. Εκείνο το χειμωνιάτικο σούρουπο – όμοια θλιβερό και παγερό μ’ αυτά που κάθε μέρα κυλούσαν – γύρισα θυμάμαι αλαφιασμένος, με την ψυχή στο στόμα σπίτι μου, κρατώντας τη συγκομιδή της ημέρας απ’ το γειτονικό…
Μελαγχολικό απόγευμα προς το σούρουπο. Η ψυχή μου πλημμύρισζε από συναίσθημα απελπισίας και θλίψης … Ένοιωθα μελλοθάνατος … Κάθε μέρα, πέφτανε και μερικοί δικοί μας ή και απλοί άνθρωποι του λαού μας και ανοργάνωτοι μάλιστα. Πότε θάρθει η σειρά μας ; Αισιοδοξούσαμε ωστόσο πως το τέλος πλησίαζε … Συνέχεια αγώνας αίματος και θυσίας. Έτσι λοιπόν,…
Το᾽χαμε πάρει απόφαση, πως άλλη λύση δεν υπήρχε … Εκεί στη γειτονιά θ’ αφήναμε τα κόκκαλά μας … Λίγες πιθανότητες είχαμε να γλυτώσουμε. Κάθε ένας από μας, με τη σειρά του χανότανε … Όμως, δεν είχαμε βαθειά συναίσθηση στο θανάσιμο κίνδυνο που ‘ρχότανε κατά πάνω μας … Μέρες κατοχής ήταν αυτές. Και να, μπροστά μου…
Θυμάμαι πως ήταν Ιούλιος του 1944. Η κυβέρνηση των βουνών δεν τα βρήκε με την κυβέρνηση του Καίρου στο Λίβανο … Οι διαφορές και προστριβές πέρναν νέο σχήμα και μέγεθος. Πήρα λοιπόν από την οργάνωση οδηγίες – όπως γινόταν – να σχεδιάσω τουλάχιστον δέκα όμοιες αφίσες – πόστερς με χρώμα και με ανάλογο θέμα. Είχα…
Κείνη την ημέρα ήμουν πολύ ανήσυχος. Ένοιωθα πως κάτι θα μου συμβεί… Πλησιάζαμε στην απελευθέρωση και οι Ούννοι μαζί με τους συνεργάτες τους γινόντουσαν όλο και πιο σκληροί και αδίστακτοι. Σκότωναν επί τόπου.. πολύ άνετα!.. Κάτι λοιπόν μέσα μου, κάτι δεν πήγαινε καλά… Έτσι λοιπόν που στοχαζόμουνα, έξω από το ξυλουργείο του Παναγιώτη Παντελίδη μου’…
