Εισαγωγικό κείμενο του Γιάννη Χρυσανθόπουλου, 2010
Έχουν περάσει 23 χρόνια από τότε που χάθηκε- γεννήθηκε το1909 και πέθανε το 1961 σε ηλικία 52 χρόνων- ο ζωγράφος και τροβαδούρος της Παληάς Αθήνας, που λάτρεψε και ύμνησε με την τέχνη του τα στενά της Πλάκας…
Απόφοιτος της Ανωτ. Σχολ. Καλών Τεχνών το 1939 έγινε μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος και ήταν από τους πο καλούς μαθητές του Βικάτου.
Σαν καθηγητής δίδαξε στα γυμνάσια και τεχνικές Σχολές. Υπηρέτησε στο πυροβολικό και επέστρεψε το ’40 ανάπηρος πολέμου από τα κρυοπαγήματα.
Η διαδρομή του ήταν γόνιμη και πλούσια στο ζωγραφικό του έργο. Εκθέσεις ατομικές και ομαδικές ακολουθούν η μία την άλλη. Λατρεύει την Πλάκα και το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του είναι αφιερωμένο σ’ αυτήν.
Παίρνει μέρος στην ομάδα των ”17” με τους Βικάτο, Θωμόπουλο, Γεραλή, Αργυρό, το Μάη του 1945 στη μεγάλη Αίθουσα του Παρνασσού. Η ίδια ομάδα μετά την επιτυχία της προηγούμενης έκθεσης, παρουσιάζει δουλειά της στις 3- 22 του Απρίλη το ’48 πάλι στον Παρνασσό.
Ο Κουσουλάκος στη συνέχεια συμμετέχει στην Ε΄ Πανελλήνια Έκθεση του Μάη το 1953 στο Ζάππειο. Ακολουθεί η ΣΤ΄ Πανελλήνια καλλιτεχνική έκθεση πάλι στο Ζάππειο από 23 Οκτωβρίου μέχρι το Νοέμβρη του 1960.
Έργα του βρίσκονται στο υπουργείο Παιδείας, δημοτική Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, σε Ελληνικές και ξένες συλλογές Ευρώπης και Αμερικής. Ο Λ. Κ. Ζωγράφιζε με πάθος την Πλάκα και τα στενά της. Ζωγραφίζει ακούραστος, αλλά περισσότερο μελετάει τη φόρμα, το χρώμα, το φως!..Έχει μια ασυνήθιστη ευαισθησία, είναι σχολαστικός, σωστός και συνεπής. Αυτές τις μυστηριακές αποχρώσεις πάνω στη φόρμα φροντίζει με θρησκευτική συνέπεια… Υπάρχει μια σίγουρη ενότητα, μια πληρότητα. Όταν ζωγραφίζει είναι ήρεμος, γαλήνιος και σίγουρος για το αποτέλεσμα. Δε βιάζεται, δεν έχει άγχος, νοιώθει πως είναι ερωτευμένος και γοητευμένος με μια ηδυπάθεια… Απολαμβάνει σαν μέλισσα το νέκταρ της ζωγραφικής του… Δε χρησιμοποιεί σκληρούς τόνους. Αντίθετα, οι διαβαθμίσεις είναι ομαλές, γλυκές και αρμονικές. Δεν παρασύρεται από το θέμα του, γι’ αυτόν είναι μεγαλοπρεπές και πλούσιο είναι ή ταπεινό καντούνι της Πλάκας- είναι το ίδιο αξιαγάπητο. Το πάθος με τρυφερότητα, το φέρνει εκεί που πρέπει, γνωρίζει που τελειώνει το κάθε τι και ποια δε βασανίζει τη φόρμα του. Να πως πετυχαίνει. Να γιατί η Ζωγραφική του Κουσουλάκου είναι τρυφερή, διαφανής σε όνειρο με την πρέπουσα μετουσίωση. Θάλεγα πως η ζωγραφική του έχει μια παιδική αγνότητα και ειλικρίνεια. Δείτε τον πίνακα τη Πλάκας, όπου στα σκαλιά αριστερά κάθεται ένα παιδί. Δείτε πόσο τρυφερά είναι φτιαγμένο το παιδί, λες ότι από παρόρμηση έφτιαξε ο ζωγράφος τον εαυτό του- παιδί αγαπημένο, είναι ίδια τρυφερό- αυτό που χαρακτηρίζει γενικά όλο το έργο του Λεωνίδα Κουσουλάκου, αφίνοντας το αίσθημα μιας ανεπανάληπτης δροσιάς και αιώνιας νεανικότητας…
ΜΙΧΑΛΗΣ ΝΙΚΟΛΙΝΑΚΟΣ
