Εισαγωγικό κείμενο του Γιάννη Χρυσανθόπουλου, 2010
Μιλάμε για Τζάμπο της Ολυμπιακής! Ξεκίνησε στις 12 τα μεσάνυχτα από το ελληνικό, Σάββατο 11 του Μάρτη, και έφτασε μετά από ένα άψογο ταξίδι 18 ωρών- σταματώντας μονάχα 40 λεπτά για πρώτο και μοναδικό σταθμό στη Σιγκαπούρη- στο Σίδνεϊ. Καταβροχθίζαμε τις φανταστικές αποστάσεις, πετώντας στα 14000 πόδια, χωρίς να το νοιώθουμε. Αισθανόσουν έντονα την ανάγκη να ανοίξεις τον παγκόσμιο χάρτη για να ”συνειδητοποιήσεις” το στίγμα σου στο χώρο. Καταλαβαίνεις τότε πως τούτο το μεγαθήριο ”ροκάνιζε” τις αποστάσεις και το χρόνο με εκπληκτική ταχύτητα. Ώσπου να διηγηθεί μισή κατοχική ιστορία ή να ακούσεις κάποιες σκέψεις για τους κάποτε άγριους της Αυστραλίας ή τον άνετο τρόπο έκδοσης μιας κυβερνητικής άδειας για την έρευνα και την εξόρυξη της ”οπάλινης” στο WEST της Αυστραλίας (σχεδόν σίγουρος πλουτισμός με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια), έφτασες στο αεροδρόμιο του Σίδνεϊ…
Στην όμορφη αυτή η πολιτεία που παρά τα 4 εκατομμύρια του πληθυσμού της είναι πνιγμένη στο πράσινο. Ακόμα και στο κέντρο, με το τσιμέντο, υπάρχουν ένα σωρό πεζόδρομοι και χώροι για τους αργόσχολους, για το ”πες – πες”… Με λίγα λόγια καταλαβαίνεις με την πρώτη ματιά πως υπάρχει πολύ μυαλό εκεί και εφαρμόζεται η σωστή μέθοδος, για να αποφεύγονται τα γνωστά οικοδομικά… αναπόφευκτα! Α! Είπα μέθοδος, και θυμήθηκα εκείνη τη χρωματιστή γραμμή στην αίθουσα του αεροδρομίου που ήταν μπροστά από τα ”γκισέ” του ελέγχου διαβατηρίων σε ”στυλ” φάλαγγα κατά μέτωπο! Οφείλαμε όλοι να πατάμε σ’ αυτή τη γραμμή κι έτσι μπαίναμε αυτόματα σε τάξη! Ούτε σπρωξίματα ούτε γκρίνιες. Χάρηκα με μια δόση σαδισμού για όσους από το απροσάρμοστο ρωμέικο βρισκόντουσαν εκεί.
Σε λίγο, λοιπόν, να’ μαστε έξω από το αεροδρόμιο. Ένα ατελείωτο πάρκο κατ’ αντίκρυ μας. Μπροστά στο πεζοδρόμιο, σε αναμονή, πούλμαν και λεωφορεία- εξπρές. Κοιτάζω γύρω μου αμήχανα και περίεργα το περιβάλλον, την κίνηση… Το βλέμμα μου σταματάει σ’ έναν τύπο για την τάξη- κάτι σαν τους εφεδρικούς αστυνομικούς. Πανύψηλος με μακρυά πόδια και χέρια και μια σφυρίχτρα στο στόμα. Κατεβάζω το ”ντουροά”, τον πλησιάζω και τον ρωτώ πως μπορώ να φτάσω στο κέντρο της πόλης, στη ”Λέσχη των Ελλήνων”. Ο άνθρωπος μου είπε με πολλή ευγένεια στα… Αυστραλέζικα πως έπρεπε να πάρω το λεωφορείο- εξπρές που θα’ ρχόταν σε λίγο. Τρόμαξα να καταλάβω τη γλώσσα του, γιατί εγώ μιλούσα τα Αγγλικά της… Αθήνας! Γυρίζοντας το κεφάλι βλέπω πως το ρολόι στον τοίχο έδειχνε 7 παρά τέταρτο. Παραξενεύτηκα πως γίνεται τόσο πρωί και να είναι ο ήλιος εκεί πάνω, μπα! Καλοί είναι και τούτοι, σκέφτηκα. Αρχίσαμε από χαλασμένα ρολόγια. Αμ δε όμως! Το ρολόι τους ήταν πολύ εντάξει, όπως με πληροφόρησε το ”πρόσωπο”, σαν ρώτησα απορημένα:
-Μα, κύριε μπας και είναι χαλασμένο? Αν είναι δυνατόν να είναι 7 παρά τέταρτο μονάχα!
-Γιές, μου λέει, το ρολόι είναι εντάξει. Έτσι είναι η αυστραλέζικη ώρα. Και συνεχίζει να ρυθμίζει με γρήγορες κινήσεις την κυκλοφορία των λεωφορείων…
-Με το εξπρές σε 20 λεπτά βρίσκομαι στον TOWN HALL του Σίδνεϊ. Γύρω μου νέκρα. Καμιά κίνηση, καμιά παρουσία. Άρχισε να μη μου αρέσει αυτό. Άσε εκείνους τους ουρανοξύστες και τι στενά καντούνια του Σίδνεϊ που μου βάραιναν το στήθος. Μου ‘ρχότανε… απελπισία. ”Βρε κανένας χριστιανός”, είπα να… ξεφωνίσω. Μα δεν ξεφώνισα, γιατί θυμήθηκα πως ήταν Σάββατο και όλη αυτή η ερημιά ήταν δικαιολογημένη.
Περπατώντας ανατολικά, σε μια πάροδο της PITT ST. βλέπω ξαφνικά σε μια επιφάνεια πολυκατοικίας μια γιγάντια τοιχογραφία πολύχρωμη, σε σύνθεση περιστεριών κι άλλων ειρηνιστικών συμβόλων, θαυμάσια ζωγραφισμένη. Ενθουσιάστηκα. Καλό σημάδι, σκέφτηκα. Τούτοι δωπέρα φαίνονται πως τους μένει καιρός να συλλογίζονται την ειρήνη! Γοργά τράβηξα μια φωτογραφία και συνέχισα το δρόμο μου ψάχνοντας πάντα για τη ”Λέσχη των Ελλήνων” στη λεωφόρο Ελίζαμπετ 253. Την ανακαλύπτω και μπαίνοντας βλέπω αριστερά μου ένα θαυμάσιο πάρκο ατελείωτο, που με ακολουθεί καθώς περπατάω. Πάνω στο γρασίδι ξαπλωμένα αμέριμνα πολλά ζευγάρια σε πινκ- νικ και σε πλήρη αδιαφορία για τους γύρω τους. Μια λατινική επιγραφή- τίτλος ΜΠΑΡ- με ελληνικό νόημα, με κάνει να αναζητήσω ένα χυμό ανανά. Χαιρετώ ελληνικά και ο μπάρμαν μου το ανταποδίδει χαρούμενα μαζί με βροχή από ερωτήσεις:
-Μα κάπου γνωριζόμαστε εμείς πατριώτη, μου λέει!
-Ναι του λέω, εσύ με ξέρεις, εγώ όχι.
-Μη ψάχνεις…Ο κινηματογράφος, κατάλαβες?
-Α! Φωνάζει, πιάσε το σαντουιτς και το ποτήρι, στην υγεία της Ελλάδας μας! Το βράδυ σε περιμένω για φαγητό σπίτι μου.
Φιλόξενος, ευχάριστος ήταν ο πατριώτης. Του υποσχέθηκα, βέβαια, πως θα προσπαθήσω να πάω σπίτι του, με την επιφύλαξη όμως παντός τουριστικού… δικαιώματος μου. Πριν φύγω του σβουρίζω και την καυτή ερώτηση: ”Φαντάστηκες πως μπορεί να σούρθει ένας πυρηνικός πύραυλος στην κεφάλα;”.
-Χριστός και Παναγία μου απαντά. Αυτό που λες δεν το σκέφτηκα. Γιατί εδώ που τα λέμε, δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς τους πυραύλους, δεν σου μένει χρόνος, μαζεύεις δολλάρια! Δε φτάνει που πήγα στην πορεία τις προάλλες; 150000 άτομα περπατούσαμε ατελείωτα και οι πιο πολλοί Έλληνες.
-Λοιπόν, φίλε, λειψά βοηθάς την ειρήνη, του απαντώ. Αν θέλεις να χαρείς τα δολάρια σου, βοήθα την ειρήνη περισσότερο…
Βγαίνοντας από το μπαρ ξαναθυμάμαι πως είναι Σάββατο και νοιώθω πάλι πως περπατάω μονάχος σ’ αυτή τη νεκρούπολη. Θυμήθηκα πως κάποια διεθνής προσωπικότητα είχε πει για το Σίδνεϊ: ”Βάλτε σε όλες τις πόρτες από ένα και θάχετε ένα απέραντο νεκροταφείο…”. Αργότερα διαπίστωσα από τις 7 το βράδυ όλοι κλειδαμπαρώνονται στο σπίτι τους. Φως στα σπίτια βλέπεις μόνο από καμιά ξεχασμένη χαραμάδα. Ανοίγω τα πόδια μου, ταχύνω το βήμα μου και εξακολουθώ να αναζητώ το 253 της λέσχης. Ώσπου προχωρώντας πέφτω πάνω σε ένα τύπο κανονικού αναστήματος, φαλακρό, μα συμπαθέστατο. Ζητώ συγγνώμη και αμέσως τον ρωτώ, στα αγγλικά βέβαια, που βρίσκεται η λέσχη των Έλληνων.
-Σχιούρ…, μου λέει… Εκεί κάτω.
-Πολύ μακριά από δω; Τον ρωτάω ξεχασμένος, στα ελληνικά.
Οπότε ενθουσιάζεται ο τύπος και με αρχίζει μονότερμα, λέγοντας μου πως είναι γιατρός και πως έχει ανακαλύψει ένα φάρμακο για τις τρίχες. Μου δίνει και το σχετικό προσπέκτους. Παλάβωσα. Αθάνατη Έλλαδα, οι εφευρέτες σου φτάσανε μέχρι εδώ κάτω! Άρχισα να τρέχω προς τη λέσχη των Ελλήνων, μουρμουρίζοντας τον… Εθνικό Ύμνο! Εισβάλλω, λοιπόν και νοιώθω αμέσως δικό μου το περιβάλλον. Καλημερίζω και με αναγνωρίζουν πριν καλά καλά ανοίξω το στόμα μου και τυγχάνω της πατροπαράδοτης υποδοχής και φιλοξενίας…
Β. Περιπλάνηση στη ζούγκλα
Αποφάσισα, λοιπόν, στη συνέχεια του οδοιπορικού, να ρίξω και μια ματιά στην ύπαιθρο χώρα της Αυστραλίας.
Α! Ξεφώνισα εκεί που περπάταγα… Καλά όλα τα μέχρι τούδε… αλλά και χωρίς τον ξενοδόχο. Και η ξενοδόχος-η κυρία καγκουρίνα- τι λέει για όλα αυτά? Χωρίς χρονοτριβή άνοιξα το βήμα, πήρα των οματιών μου και ντουγρού σε αναζήτηση της εν λόγω κυρίας! Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω και, επιτέλους, μπαίνω στη ζούγκλα! Όργιο η βλάστηση, ευλογημένη η χώρα! Το μόνο που φοβόμουν ήταν τίποτε… κροκοδειλάκια! Κατά τα άλλα, δηλαδή… ανθρωποφάγους κ.λ.π, δεν ανησυχούσα, ποντάροντας στη σύγχρονη ανθρώπινη κατανόηση! Και ξαφνικά, μπροστά σε μια σειρά από θάμνους, διακρίνω μια ομάδα από καγκουρώ με επικεφαλής την κυρία Καγκουρίνα, με το μωρό στη σακούλα, αμέριμνο και… αδηφάγο (και γιατί να σκοτίζεται), βαστώντας ένα ”αεροπανώ” με το σήμα της ειρήνης και με ένα ξεκάθαρο σύνθημα: ΕΞΩ ΤΑ ΠΥΡΗΝΙΚΑ!
Μουδιασμένος, πλησιάζω και αρχίζει ένα πανδαιμόνιο από φωνές και γρυλίσματα, κρωξίματα και μωροδίστικες φωνές κροκοδείλων και κελαηδίσματα πουλιών και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, που κατάλαβα ότι ήτανε για τη… χάρη μου.
-Για σιγά τους λέω…, για να συνεννοηθούμε… Έρχομαι από την άλλη άκρη της γης και σας φέρνω θερμό χαιρετισμό της Ειρήνης από τη μικρή Ελλαδίτσα που και κει έχουμε… κροκόδειλους αλλά, βέβαια…, άλλου είδους και που κι αυτοί λένε ότι ανησυχούνε αν δεν βάλουνε πυραύλους στη χώρα μας!
-Α! Μπράβο, μπράβο, φωνάζουν με κρωξίματα. Τούτος ο ψηλός είναι δικός μας
-Σας παρακαλώ μη με μπερδέψετε με έναν άλλο… ψηλό που… λατρεύει τις βάσεις και τα πυρηνικά! Εγώ ούτε να τ’ ακούω! Κι εκείνος κι εγώ γεννηθήκαμε συμπτωματικά στα Χανιά της Κρήτης, ασχέτως αν κατάγομαι από τη Μάνη. Α! δεν το’ πιασα καλά, για τον… προοδευτικό κ. Χωκ, λέτε, λοιπόν, τον άλλο ”ψηλό”, το δικό σας, του εργατικού κόμματος και πρωθυπουργό σας. Χμ! Φίλοι μου, τι να σας πω… Με αναγκάζεται να… επέμβω στα εσωτερικά της χώρας σας, δηλαδή (κι εγώ εδώ είμαι φιλοξενούμενος, μην το ξεχνάτε…) δεν το βρίσκω, λοιπόν, σωστό κατά τα διεθνή νόμιμα… Ωστόσο, όμως, δεν αντέχω, γιατί ανήκω στη Μεσόγειο, κι εσείς εδώ έχετε καλοκαίρι που και τα δύο βοηθούν να… αμολύσω τη γλώσσα μου… ροδάνι!
Όλοι, λοιπόν, οι λαοί της γης- και είναι πια γνωστό- έχουν ξεσηκώθει ενάντια στα πυρηνικα, στους εξοπλισμούς, στις βάσεις κ.λ.π κ.λ.π. Τι κάθεστε και δεν ξεσηκώνεστε κι εσείς. Κυκλώστε το… Σίδνεϊ με ”αεροπανώ” με αντιπολεμικά συνθήματα με στόχο και μόνο την ΕΙΡΗΝΗ, όπως αυτά: ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ, ΚΑΤΩ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΣ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΠΥΡΗΝΙΚΑ, ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.
-Μπράβο! Όλα αυτά είναι ωραία και σωστά- απάντησαν με μια φωνή τα ζωντανά της ζούγκλας… αλλά η δικιά σας η… ζούγκλα τι λέει? Η ανθρώπινη εννοούμε… Θα κατανοήσετε τη θέλησή μας και το αίτημα μας;
-Τους απαντώ: Να πούμε ο κ. Ρέηγκαν και οι άλλοι. Πάλι μου ζητάτε να μπω στα ξένα χωράφια… Τι θα πει ο καλός εκείνος, ο ευαίσθητος πρόεδρος, ο υπερατλαντικός και (από το σημείο που βρίσκομαι) υπερειρηνικός ”σύμμαχος” για την επέμβαση μου στο δικό σας αλησφερίση, πάνω στη Γρανάδα, στη Νικαράγουα, στο Σαλβαδόρ, στη Χιλή, στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή, στην Ελλαδίτσα μας και δεν συμμαζεύεται… Κι είχε δίκιο ο άνθρωπος… παλεύει για την… εθνική του κυριαρχία επί της γης… και με το δίκιο του- της πιο πλούσιας χώρας, ασχέτως αν έχει καμιά εικοσαριά εκατομμύρια… ανέργους! Τι κάνει ο φουκαράς, παλεύει να τα φέρει βόλτα!.. την σήμερον ημέραν!.. Βρε, βρε, κι αν δεν είναι ξύπνιος! (συγχωρούνται οι γκάφες του). Στην άλλη άκρη της γης πήγα και τον βρήκα μπροστά μου… Μάλιστα, βάσεις στα δυτικά της Αυστραλίας.
Συμφωνείτε, μωρέ, να σας βάλουμε ”βάσεις”; Για το… καλό σας το κάνουμε… Να! Ψιλοπράγματα θα πληρώνετε. Κάτι ραντάρ, κάτι πυραύλους και μερικές εκατοντάδες συμβούλους παντός είδους και φύσεως- μεροκαματιάρηδες, δηλαδή…
-Για το … καλό μας το κάνουν οι Αμερικάνοι :- μου λέει ένας κατεργάρης Ελληνοαυστραλός – κλείνοντας το μάτι του , μη και μας καταλάβουν οι Σοβιετικοί και οι Κινέζοι , που , δα , στερούνται ζωτικού χώρου !…
Τι ωραίο Συνέδριο Ειρήνης , λέω στον εαυτό μου . Αντιλαμβάνομαι μια παπαγαλίνα , η θηλυκότητά της και τα καμώματά της ήταν προκλητικά , πολύχρωμα φτερά ξωτικά στολίδια απ’ τη φύση της , χάρμα οφθαλμών . Νιώθω αυταρέσκια , καθώς τη βλέπω να προσπαθεί να σαλτάρει στον ώμο μου και να προσπαθεί να μου πει κάτι στο ” ους ” …
Κύριε μου – μου λέει – για κείνον το δικό μας , τον Χωκ , δεν μας ξαναλέτε κάτι ; Τον κάνω πολύ γούστο με το κοροϊδιλίκι του. Σημειώστε πως είναι ανιστόρητος ή , τουλάχιστον , κάνει πως δεν θυμάται ιστορία . Ξέχασε πως πέσανε στα βουνά της Ελλάδας το ’40 κάμποσες χιλιάδες λεβέντες , κάτι ” ντερέκια ” μέχρι εκεί πάνω . Αυστραλέζοι και Νεοζηλανδέζοι – παληκάρια σωστά . ( Εμείς οι Έλληνες το γνωρίζουμε καλά και τους τιμάμε … ) και συνεχίζει τώρα η κυρία καγκουρίνα , η οποία κάθε φορά προσπαθεί να επιβάλλει ησυχία για να γίνεται – λέει – ο διάλογος πιο δημοκρατικός .
Θα πάει λέει , ο … ” αδελφός ” του δικού μας Χωκ , ο Ρ. Ρέηγκαν , , θα πάει , άκουσον! Άκουσον ! Σε κοιμητήρι χιτλερικό στη Δ . Γερμανία του Κολ που είναι φυτευμένοι ναζήδες και φασσίστες των Ες-ες , να κάνει προσκύνημα .
Έλα Χριστέ και Παναγία – σταυροκοπιέται η κυρία καγκουρίνα … Μεγαλύτερη ατιμία και ανηθικότητα δεν μπορούσε να γίνει … Πάρ ‘τα μούτρα σου , κύριε Χωκ , να ξαναβάλεις υποψηφιότητα και τα ξαναλέμε .
Φωνές ακούγονται και καταγανακτισμένοι … πολίτες της ζούγκλας διαμαρτύρονται . Τα
χαριτωμένα ζωάκια ” κοάλα ” , ο ορνιθόρυγχος , ο μυρμηγκοφάγος , ο χαιτηφόρος το παραδείσιο πουλί , ποικιλίες παπαγάλων , ο μαύρος κύκνος , το λοφιοφοροπερίστερο κ.α..: ” Κάτω ο Χωκ , έξω οι βάσεις της υποτέλειας και του θανάτου από την Αυστραλία …” .
-Σας φιλώ και σας αγαπώ όλους – τους λέω συγκινημένα. Του χρόνου – πρώτα η Ολυμπιακή – μπορεί να ξαναϊδωθούμε …
