Είχα κλείσει τα οχτώ μου χρόνια και κόντευα να τελειώσω το «Δημοτικό». Τη συνέχεια τη γνώριζα: Προετοιμασίες για το ταξίδι μας στην … ηρωική Μάνη, όπως γινότανε αυτό κάθε χρόνο. Ένεκα λοιπόν οι λαχταριστές διακοπές ! Όλη η οικογένεια ήταν σε πλήρη αναστάτωση και οργασμό … Ο «Ταύγετος», το «ποστάλι» της Ακτοπλοίας, όργωσε την περιοχή…
Ανήκω σαυτούς που το παρελθόν, και τα βιώματά τους τους τρώνε τα σκώτια. Και όσο πιο βαθειά είναι τούτα, τόσο πιο κοντά μου στο σήμερα φτάνουν. Τραβούν την προτίμησή μου τα πιο μακρινά παρά τα κοντινά. Έτσι λοιπόν έγινε και με ένα από τα πολλά μου βάσανα – θύμησες. Η ζωή μου είναι πολύ ποτισμένη…
Πέρασαν πάνω από 60 χρόνια. Ταναλιζόμασταν κι οι δύο, ο καθένας με τον τρόπο του και τη ζωή του, βάσανα είχαμε, και ποιος δεν είχε και δεν έχει ακόμα … Αυτή, ένας λόγος παραπάνω .. Μικρή ήταν ομορφούλα, είχε γκριζογάλανα μάτια, όντας ακόμα και μελαχροινή … Δεν έπαιρνε και πολύ τα γράμματα – ήταν τεμπέλα…
Μαύρες μέρες της Κατοχής 1941. Πείνα, δυστυχία, τρόμος, φρίκη, απόγνωση. Μόνο όσοι τα έζησαν μπορούν αληθινά να τα αισθανθούν ολ’ αυτά. Εκείνο το χειμωνιάτικο σούρουπο – όμοια θλιβερό και παγερό μ’ αυτά που κάθε μέρα κυλούσαν – γύρισα θυμάμαι αλαφιασμένος, με την ψυχή στο στόμα σπίτι μου, κρατώντας τη συγκομιδή της ημέρας απ’ το γειτονικό…
Μελαγχολικό απόγευμα προς το σούρουπο. Η ψυχή μου πλημμύρισζε από συναίσθημα απελπισίας και θλίψης … Ένοιωθα μελλοθάνατος … Κάθε μέρα, πέφτανε και μερικοί δικοί μας ή και απλοί άνθρωποι του λαού μας και ανοργάνωτοι μάλιστα. Πότε θάρθει η σειρά μας ; Αισιοδοξούσαμε ωστόσο πως το τέλος πλησίαζε … Συνέχεια αγώνας αίματος και θυσίας. Έτσι λοιπόν,…
Το᾽χαμε πάρει απόφαση, πως άλλη λύση δεν υπήρχε … Εκεί στη γειτονιά θ’ αφήναμε τα κόκκαλά μας … Λίγες πιθανότητες είχαμε να γλυτώσουμε. Κάθε ένας από μας, με τη σειρά του χανότανε … Όμως, δεν είχαμε βαθειά συναίσθηση στο θανάσιμο κίνδυνο που ‘ρχότανε κατά πάνω μας … Μέρες κατοχής ήταν αυτές. Και να, μπροστά μου…
Θυμάμαι πως ήταν Ιούλιος του 1944. Η κυβέρνηση των βουνών δεν τα βρήκε με την κυβέρνηση του Καίρου στο Λίβανο … Οι διαφορές και προστριβές πέρναν νέο σχήμα και μέγεθος. Πήρα λοιπόν από την οργάνωση οδηγίες – όπως γινόταν – να σχεδιάσω τουλάχιστον δέκα όμοιες αφίσες – πόστερς με χρώμα και με ανάλογο θέμα. Είχα…
Κείνη την ημέρα ήμουν πολύ ανήσυχος. Ένοιωθα πως κάτι θα μου συμβεί… Πλησιάζαμε στην απελευθέρωση και οι Ούννοι μαζί με τους συνεργάτες τους γινόντουσαν όλο και πιο σκληροί και αδίστακτοι. Σκότωναν επί τόπου.. πολύ άνετα!.. Κάτι λοιπόν μέσα μου, κάτι δεν πήγαινε καλά… Έτσι λοιπόν που στοχαζόμουνα, έξω από το ξυλουργείο του Παναγιώτη Παντελίδη μου’…
Τους δήλωσα πως είμαι γνήσιος απόγονος του Ιάσονα , που κι αυτός πιο μπροστά από μένα αναζητούσε την Κολχίδα ! Μόνο που τώρα η Κολχίδα έχει αλλάξει όνομα , την ονομάζουν Γεωργία , ή Τζόρτζια ή Γκιόργκια του Καυκάσου κι είναι μια πλούσια παραλιακή πεδιάδα , από το Βορρά στο Νότο , στα Ανατολικά του…
Μιλάμε για Τζάμπο της Ολυμπιακής! Ξεκίνησε στις 12 τα μεσάνυχτα από το ελληνικό, Σάββατο 11 του Μάρτη, και έφτασε μετά από ένα άψογο ταξίδι 18 ωρών- σταματώντας μονάχα 40 λεπτά για πρώτο και μοναδικό σταθμό στη Σιγκαπούρη- στο Σίδνεϊ. Καταβροχθίζαμε τις φανταστικές αποστάσεις, πετώντας στα 14000 πόδια, χωρίς να το νοιώθουμε. Αισθανόσουν έντονα την ανάγκη…
Το αποφάσισε η Ένωση Σμυρναίων . ” Όσοι … τολμηροί προσέλθετε ” , είπαν και εγένετο η εκδρομή . Πού; Μα που αλλού , στα Μικρασιατικά παράλια . Και ειδικότερα Τουρκία ! Έτσι είναι υποχρεωτικό να αναγράφεται στο διαβατήριο και όχι Σμύρνη , αλλά IZMIR… Όχι Κωνσταντινούπολη αλλά Ισταμπούλ . Το πούλμαν του κυρ –…
Μαίνη…, Κάστρο Μαίνης …. και τελικά ΜΑΝΗ. Έτσι ονομάστηκε η κακοτράχαλη, αλλά μαγευτική Μάνη. Μυστηριώδης σκοτεινή, συγκρατημένη. Γκρίζα τα βράχια της, άγονος ο τόπος της ελάχιστο χώμα υπάρχει χωμένο μέσα σε λαγούμια, και μια θάλασσα κρυστάλλινη αμόλευτη, αλλά ως πότε; Οι ζημιές έχουν αρχίσει, δυστυχώς , προ πολλού … Το καλοκαίρι, ο ήλιος , με…
